Fora do mundo
o ruido erguese pechado
no corpo, e o lume é frío
coma a lembranza do fogar
que deixamos no esquecemento.
Así imos morrendo a cotío,
sen sabelo, lonxe de todo,
camiñando pola veira
de nos mesmos: monecos de palla
nas mans dun tolo
a quen chamamos Deus,
e non é mais ca nosa sombra
que nos acompaña.
Gallego Rey. Derechos Reservados
Anuncios
moitos eloxios da miña sombra para a súa sombra. Bicos!!!
Bicos.
Entendí un poquito. 🙂
Debí ayudarme con el corrector, pero es muy bonito también en español, aunque disienta con tu idea de Dios.